گریه های بی امان

برشی از کتاب گریه های بی امان مچموعه شعر کلاسیک شاعر مازیار نظری نشر ستاره جاوید

مقدمه

آفریدگار عشق و احساس و هنر را شاکرم که ذوق شعر را در دل و نهاد من به امانت گذاشت و مرا یاری نمود تا بتوانم در قبالِ این لطف بزرگ ادای بندگی کنم

و سروده هایم را به صورت مجموعه شعر به جامعه شعر و ادب پارسی تقدیم نمایم.

شاعران و نویسندگان نقش مهمی در حفظ و اعتلا و رونق زبانها دارند و مردمان را با زبان محاوره ای و رسمی در سده های مختلف آشنا می کنند ، از رباعیات

خیام می توان به واژگان رایج در سده چهارم هجری پی برد و از شاهنامه فردوسی ، خمسه نظامی ، کلیات سعدی و دیوان شعر حافظ شیرازی می توان

دریافت که چه آدابی و چه نوع گفتاری در سده های پنجم ، ششم، هفتم و هشتم هجری رواج داشته است ، بنابراین مردم در سده های آینده از شعر زمان

ما به زبان و فرهنگ این دوره پی خواهند برد.

متاسفانه در سالهای اخیر اشتیاق مردم ایران و مخصوصاً نسلهای جوان تر به کتابخوانی کم شده است و کتاب به شکل عجیبی مهجور افتاده است و

کتابهای شعر و ادبی دچار غُربت شده اند ، به همین دلیل ناشران حوزه شعر و ادبیات ناچارند که مجموعه شعرها را در صفحات محدودتر به چاپ برسانند تا

قیمت نهایی کتاب تا حد ممکن کاهش یابد و دوستداران شعر و ادب و فرهنگ پارسی بتوانند اقدام به خرید کتاب کنند ، واقعیتی هم در جامعه مشهود است

که دوستداران کتاب اغلب از اقشار متوسط  (و حتی محروم ) هستند و معمولا افرادی که از شرایط مالی و اقتصادیِ خوب و بالایی برخوردارند با کتاب بیگانه

ترند و انگار احساس نیازی به خرید و خواندن کتابهای عمومی مثل : شعر ، داستان و رُمان و … نمی کنند.

مجموعه شعر ” گریه های بی امان ” شامل تعدادی از غزلیاتم می باشد که در دهه هشتاد و نوَد شمسی سروده شده اند و صرفاً گزیده ای جهت انجام

وظیفه در قبالِ گنجینه ارزشمند فرهنگ و زبان پارسی است.

امید است که اقبال عمومی به شعر پارسی مانند سالیان پیشین بیشتر گردد تا شاعران بتوانند مجموعه شعرهایشان را در حجم بیشتری ارایه دهند.

مازیار نظری

برشی از کتاب گریه های بی امان مچموعه شعر کلاسیک شاعر مازیار نظری نشر ستاره جاوید

مناجات

الهی !  خانه ای  ماتم   نباشد

کسی  تنها  و  بی همدم  نباشد

به جُز اشکی که آید از سر شوق

به  چشم ِ  عاشقانت  نَم   نباشد

تو رحمان و رحیمی ، مرحَمت کن

که درد و غُصّه   بی مَرهَم  نباشد

الهــی !  در  بهــار ِ  زندگانی

دلی  را  سوز ِ آه  و غم  نباشد

کمک  کن  بنده ای  از  بی پناهی

رفیــق ِ دود  و اهـــل ِ  دَم  نباشد

هر آنچه نادرست و ناپسند است

به  ذات  و  نیّــت ِ  آدم   نباشد

الهی ! سرنوشت ِ  مردم ِ خوب

خراب و ناخوش  و مُبهم  نباشد

به  حقّ ِ  آبـروی  شـاعرانت

به سُفره  آب و نانی کم  نباشد

بیا دستم بگیر

با  توام  شور ِ غزلهایم  ؛  بیا  دستم  بگیر!

خستـه و افتـاده  از  پایم ؛  بیا  دستم  بگیر!

می رود  به  پیشواز ِ مرگ  ذوق ِ شـاعری

با  توام  احسـاس ِ زیبایم  ؛  بیا دستم  بگیر !

انتظاری   نیست   که   پیشَم   بمانی  تا  ابَد

گاهگاه   نگذار  تنهایم   ؛   بیا  دستم  بگیر!

دست ِ بی رحم ِ  زمانه بست  دست و پای من

عاجزم  پیشَت  نمی آیم  ؛   بیا  دستم  بگیر !

کوچه ای  را که  دلم  لرزید آن تنگ ِ غروب

تا  نفـس  دارم  همانجـایم  ؛  بیا  دستم  بگیر!

می برم  هر  روز  از اندوه   دستی  بر  قلم

تا  نمیرَد  شـوق ِ فردایم  ؛  بیا  دستم  بگیر !

کودکی  با مهربانی  جوش خورد  و سادگی

آشنـــای  کودکــــی هایم !  بیـــا  دستم  بگیر !

برشی از کتاب گریه های بی امان مچموعه شعر کلاسیک شاعر مازیار نظری نشر ستاره جاوید