برشی از کتاب پهلوانان دژ باد نویسنده ابوالحسن درویشی مزنگی (آدم)نشر ستاره جاوید
بهار آمده بود
بهار آمده بود و دامنه کوه پرشده بود از سبزه و گل. گوسفندها که چند ماهی علف تازه نخورده بودند، بااشتها می‌چریدند.
پسرک چوپان زیر درخت دراز کشیده بود و به شکوفه‌های صورتی‌رنگی نگاه می‌کرد که با نسیم ملایم بهاری از شاخه جدا می‌شدند و چرخ‌زنان به زمین
می‌افتادند.
دلش گرفته بود. این کوه را با دامنه سرسبز و درخت‌های پرشکوفه دوست داشت. پدرش گفته بود مغول‌ها نزدیک شده‌اند و آن‌ها باید ازآنجا بروند.
کسانی که از شهرها و روستاهای دورتر به‌طرف نیشابور فرار می‌کردند، می‌گفتند مغول‌ها همه را می‌کشند و حتی به حیوان‌ها هم رحم نمی‌کنند. می‌گفتند
سلطان هم با همه سربازهایش از ترس مغول‌ها فرار کرده است. چند روز بود که او در جاده پایین کوه، مردم بسیاری را می‌دید که وسایل زندگی خود را بار
گاری‌ها و اسب‌ها کرده بودند و به‌طرف نیشابور می‌رفتند.
پدرش گفته بود که آن‌ها هم باید فردا صبح، هرچه رادارند جمع کنند و ازآنجا بروند.
از خیال ترک این دامنه سرسبز و زیبا که هر سنگ و بوته‌اش را می‌شناخت، ناراحت بود. نی را روی لبش گذاشت تا شاید غمش را در صدای آن فراموش کند.
صدای غمناک نی در دامنه کوه پیچید تا اندوه دل پسرک چوپان را به گوش همه‌چیزهایی که فردا از آن‌ها دور می‌شد، برساند. گویی از این طریق می‌خواست
با کوه و دشت، درخت و سبزه، سنگ و صخره خداحافظی کند و ناخرسندی خود را از این جدایی به گوش آن‌ها برساند.
صدای پارس سگ گله، پسرک را که در آوای غمگین نی غرق شده بود، به خود آورد. حتماً باز یکی از بره‌ها بازیگوشی کرده و از گله جدا شده بود. “یک
گوش”، سگش، هر وقت یکی از گوسفندها از گله جدا می‌شد، سروصدا می‌کرد تا او را خبر کند.پهلوانان دژ باد
پسرک به‌آرامی سرش را بلند کرد و نگاهی به پایین‌تر، جایی که گله می‌چرید، انداخت. وقتی دید چهار سوار به‌طرف گله می‌آیند، خیلی تعجب کرد. تا آن روز
سوارهایی به این شکل و قیافه ندیده بود؛ پس یک گوش به خاطر دیدن این غریبه‌ها بود که پارس می‌کرد.
غریبه‌ها به گله نزدیک می‌شدند و یک گوش هم این طرف و آن طرف اسب ها می‌دوید و پارس می‌کرد. مثل‌اینکه می‌خواست جلوی نزدیک شدن سوارها را
بگیرد. یکی از سوارها چند بار سعی کرد با شلاق سگ را دور کند، ولی یک گوش همچنان پارس کنان به طرفشان حمله می‌کرد و حاضر به عقب‌نشینی نبود.
اینجا چراگاه گله او بود و سوارها غریبه، یک گوش می‌دانست که هیچ‌گاه نباید از جلو دشمن فرار کند.
وقتی پسرک دید که یکی از سوارها، کمانش را به دست گرفت و تیری در آن گذاشت، ناگهان به یاد حرف‌هایی افتاد که شنیده بود: مغول‌ها؟
برشی از کتاب پهلوانان دژ باد نویسنده ابوالحسن درویشی مزنگی (آدم)نشر ستاره جاوید
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.