برشی از کتاب وقتی نیستم غزلیات اسماعیل علیان نشر ستاره جاوید
دنجا
دلم گرفت ..نشستم تو را ببینم باز
به خاطرت غزلی نو بیافرینم باز
کنار باغچه ها در خیال خاکی شهر
ترانه ای بگذارم ..گلی بچینم باز
بیاورم سر راهت اگر چه راحت نیست
بهشت را که بیایی به سرزمینم باز
اگر هنوز همانی بیا همان دنجا
همین بس است که آنجا .تورا ببینم باز
برشی از کتاب وقتی نیستم غزلیات اسماعیل علیان
دردهای دل انگیز
به اشک _این غم لبریز _عادتم دادند
به دردهای دل انگیز عادتم دادند
به طرح خسته ی لبخند کنج لبهایت
دو قهوه بر سر یک میز عادتم دادند
کنار پنجره در انتشار تابستان
به برگ های خزان ریز عادتم دادند
کنار قافیه ی باغ با ردیف درخت
به استعاره ی پاییز عادتم دادند
برای دیدن خواب بلند موهایت
به بادهای سحر خیز عادتم دادند
به رنگ زندگی و زنگ ساعت دنیا
به مرگ ثانیه ها نیز عادتم دادند
به راستی چه غمی داشت عاشقی که به این
دروغ مصلحت آمیز عادتم دادند
به آدمی که به جز آه و دم نخواهد بود
به این حقیقت ناچیز عادتم دادند
و در کشاکش دل در میان نفرت و عشق
به لحظه های گلاویز عادتم دادند
برشی از کتاب وقتی نیستم غزلیات اسماعیل علیان
می نویسم….
می نویسم اشک .شعرم نا گهان تر می شود
دردهای ناگهانم ..ناگهان تر می شود
می نویسم ماه .تا مرداب می افتد به راه
می نویسم آه . آیینه مکدّر می شود
می نویسم مرگ .دستی گرم روی شانه ام
می نویسم برگ ..دستانم مشجّر می شود
می نوازم شعله .یک پروانه می آید برقص
می سرایم باد . گل زود پرپر می شود
می گذارم خواب را در چشم بیداران شهر
می گذارم تا شب از مویت معطّر می شود
از ازل پا می شود در بند آزادی غزل
تا ابد در عشق بازی زندگی سر می شود
زندگی خوبست از دیروز و فرداها نپرس
با خیالت حال من هر روز بهتر می شود
می نویسم کنج زندان .زنده باشی زندگی
خستگی ها در تن دیوارها در می شود
