خدیجه صفالو منزه(عاتکه)

کتاب رمان طنز و اجتماعی گور خواب کتابی ست بسیار جذاب و دلنشین که با هم برشی از آن را به خوانش می گیریم

گور خواب:

به‌ پیرمرد گفتم

«شما هم مثل من به بعضی از اصول اخلاقی پایبندید؟» گفت «نه!» به بیرون نگاهی انداخت و چشمانش را بست. بیرون باد شدیدی می‌وزید. کپه‌ی خاری همپای اتوبوس می‌آمد طوری که انگار فریاد می‌زد «نگاهم کنید من هم دارم با شما می‌آم، نگاهم کنید من از ریشه کنده‌م و با شما اومده‌م ولی شما بی‌شرف‌ها نگاهم نمی‌کنید!» دلم می‌خواست به کپه‌ی خار طوری می‌فهماندم که او را می‌بینم و بابت این کارش تحسینش می‌کنم؛ اما کپه‌ی خار خسته شد، یا دیگر باد نوزید، او پشت یک تیر برق متوقف شد. شاید آن‌جا عاشق کلاغ بی‌سر و پایی می‌شد که روی سیم برق، بالای سرش نشسته بود.

گرچه کپه‌ی خار توان ابراز علاقه به آن کلاغ را نداشت،

اما کلاغ شاید مفهوم این عشق را دریافت می‌کرد و روی او می‌شاشید، مطمئن نبودم که کلاغ‌ها می‌توانند بشاشند یا نه؟! اما این را مطمئن بودم که کپه‌ی خار برای کلاغ‌ها فقط یک کپه خار است. شاید سوسکی زیر کپه‌ی خار استراحت می‌کرد، اما چه فایده؟! همان موقع که کلاغ می‌شاشید سوسک هم می‌مرد! ای‌کاش همان موقع که از ریشه جداشده بود مرده بود، لااقل اگر این‌طور فکر می‌کردم کمتر ناراحت می‌شدم، اما نه! داستان را باید همان‌گونه که اتفاق افتاده روایت کرد. دلم می‌خواست تمام درختان جنگل‌های دنیا را قطع کنم، با آن‌ها کاغذ بسازم و داستان تک‌تک بوته‌های خار بیابان‌های دنیا را بنویسم.

 دوتا قرص آلاپرازولامِ نیم را با اندک آبی بلعیدم.

خیلی وقت بود که امیدم ازدست‌رفته بود، اما هرگز وقتِ هیچ رفتنی کم نیاورده بودم و همیشه با رفتن پایه بودم اما با آمدن نه! در این فکر بودم که رفتن با آمدن برای من چه فرقی دارد؟ و برای این سؤالم دنبال یک جواب قانع کننده می‌گشتم که سر پیرمرد افتاد روی شانه‌ام، سرش بوی گوسفند می‌داد. بی تفاوت به کله‌ی روی شانه‌ام، تکیه دادم و چشمانم را بستم، خواب دیدم، عده‌ای نشسته و به من می‌خندیدند، چرا؟ نمی‌دانم!

چراغ داخل اتوبوس روشن شد،

در ادامه کتاب گور خواب می خوانیم

اتوبوس می‌خواست سوخت‌گیری کند. همراه با لمپن‌هایِ صندلی‌های پشتی که کورمال‌کورمال از اتوبوس پیاده می‌شدند، پیاده شدم و همراهشان سیگارم را روشن کردم. مأمور پمپ‌بنزین به ما بدوبیراه گفت ما هم رفتیم جلوی مستراح و سیگارمان را کشیدیم. لمپن‌ها به هم فحش ناموسی می‌دادند، شوخی‌های رکیک می‌کردند. اگر خودم را کنار می‌کشیدم در برابرم موضع می‌گرفتند. گاهی که به من نگاه می‌کردند، لبخند بی‌مزه‌ای تحویلشان می‌دادم. همین کافی بود تا ثابت کنم قصد اعلام جنگ با آن‌ها را ندارم، البته خب همه‌شان هم از من کوچک‌تر بودند،

سرووضعم هم زیاد خوب نبود

که برای عرض‌اندام چیز خاصی داشته باشم. سگ ولگردی لنگ‌لنگان آمد سمتمان، وقتی ما را دید ناامیدانه راهش را کج کرد و رفت، لمپن‌ها با سنگ او را زدند. از کارشان خوشم نیامد و چون آن‌ها به نظر من اهمیتی ندادند من هم بی‌اعتنا به سیگارم پک عمیقی زدم، طوری که تمام دود جذب ریه‌ام شد و غباری نامحسوس را بازدم کردم. خیره به آینه‌ی شکسته‌ی مستراح بودم که دیدم لمپن‌ها سوار شدند. من هم کشان‌کشان پیکر خسته‌ام را فرستادم توی اتوبوس. هوای اتوبوس آکنده بود از بوی نم و عرق و استفراغ یا باد شکم. پیرمرد روی صندلی من پهن‌شده بود، سرش را از روی صندلی بلند کردم، گردن باریک و درازش کش آمد. شانه‌اش را تکان دادم و گفتم «هی عمو!» تکان شدیدی خورد، راست نشست و حیران پرسید «چه وقته؟» به ساعت نگاه کردم و گفتم «ده ونیم.»

وقتی اتوبوس توی چاله‌چوله‌های جاده می‌افتاد،

قوطی هسته‌ی سیبم بدجوری صدا می‌داد. یکی از تی‌شرت‌هایم را دورش پیچیدم و آن را چپاندم ته ساک. با بلند شدنم جا را برای ولو شدن مجدد پیرمرد باز کردم. صدای خروپف تمام اتوبوس را پرکرده بود. راننده ویراژ می‌داد و فکر به سقوط ته دره، قند در دلم آب می‌کرد. در این خیال بودم که یک نفر داشت جسد ازهم‌گسیخته‌ام را با بیل تویِ کیسه پلاستیکِ نارنجی‌رنگِ دستِ نفر دوم می‌ریخت. دومی به اولی می‌گفت «این یارو که سه تا دست نداشته! چرا سه تا دست انداختی تو پلاستیکش؟ یالا یکی از دست‌ها رو دربیار، آخر کار دست کم می‌آریم.» و نفر دوم دست راست من را درمی‌آورد و می‌انداخت در کیسه‌ی پیرمرد که همچنان خواب بود، فقط یک دست داشت و به‌جای خروپف در کیسه‌اش صدای وزوز مگس می‌آمد.

چند سالی بود که همه‌ی سفرهایم دو دلیل داشتند و همیشه دلیل اول،

احتمال سقوط یا تصادف بود. کله‌ی پیرمرد را با بی‌رغبتی از روی صندلی‌ جمع کردم و با دلخوری تمرگیدم. روی باسنم احساس خیسی کردم. مطمئن نبودم آیا می‌توانم از باسن هم ادرار کنم یا نه؟ شاید این ویژگی من بود! مثل بعضی‌ها که می‌توانند شیشه بخورند یا بدنشان نسبت به برق مقاوم است یا زنی که می‌تواند با موهایش یک کفی با بار ده تُن را بکشد، من هم شاید یک ویژگی منحصربه‌فرد کشف نشده داشتم، این‌که می‌توانستم از پشت ‌هم ادرار کنم. بلند شدم و دستی به باسنم زدم، ولی متأسفانه کار من نبود و آرزوی ادرار از باسن را باید با خود به گور می‌بردم، بله عامل خیسی را کشف کردم: آب دهان پیرمرد!

صبح از پیرمرد با کنایه‌ای محسوس پرسیدم

«دائم‌السفر هستی عمو؟ خیلی راحت خوابیدی؟» پاسخ داد «نه!» نفهمیدم این «نه!» پاسخ کدام قسمت سؤالم بود. پیرمرد که انگار تازه به او ((نه گفتن)) را یاد داده بودند به حال خود رها کردم.

از انتشارات ستاره جاوید دیدن کنید 

برای تهیه کتاب رمان گور خواب اینجا را کلیک کنید

داستان شکیلا

برشی از داستان: شوهرم توی دست‌هایم مرد. از یک بگو مگوی پیچیده شروع شد اما سعی کردم ساده‌اش کنم. تا این‌که یک روز دوباره همه چیز پیچیده شد،

حتی قدرت درون دست‌هایم به طور بی‌سابقه‌ای اوج گرفت.

آن روز وقتی ازخواب بیدارشدم. بدجوری دمغ بودم. نمی‌دانم زیاد خوابیده بودم یا زیاد گرسنه بودم. دلم شورمی‌زد.

می‌دانستم که صبحانه تمام شده است. اما به خودم جرئت دادم و رفتم توی اتاق مدیر.

تو صورت تک تکشون نگاه کردم. رنگ‌های سفید تو قاب مقنعه‌های سیاه به نظر پریده و بی رمق می‌آمد.

مدیر به ساعت نگاه کرد. لب‌های قیطانی‌اش را به هم فشرد.

« بچه‌ها ساعت هشت بیدارشده‌اند. ورزششون هم کرده‌اند. اما تو چی؟»

از پشت میزش بلند شد و به سمت من آمد. با دستش روی سینه‌ام فشارداد.عقب عقب رفتم، پایم گیرکرد به لبه‌ی در، افتادم زمین.

«برو بیرون.»

«من صبحونه می‌خوام. گرسنمه.»

مربی ورزش سعی کرد مرا بلند کند. با دست کنارش زدم. پا به زمین کوبیدم و بیشتر فریاد زدم.

« صبحونه حق منه. من حقم رو می‌خوام.»

همه ایستاده بودند و نگاهم می‌کردند. مربی‌ها درگوشی حرف می‌زدند. مدیر جلوتر آمد. دستش را توی موهایم کرد.

صدای من دیگر فریاد نبود. ضجه بود. دخترها حظ می‌کردند. روزشان از یکنواختی درآمده بود.

اما من فقط به صبحانه فکر می‌کردم. مربی ورزش یک برگ دستمال کاغذی به من داد گفت: « لبت رو پاک کن.»

دستم را به لبم کشیدم.

پراز خون بود. ترسیدم. مادرم را فریاد  زدم.  نگهبان هم آمد. آن‌هایی که روسری نداشتند، دویدند داخل ساختمان.

به قوزکم کوبید و گفت:«چرا مثل سگ زوزه می‌کشی؟ اگرنمی‌تونی بفهمی! زنگ بزنم مرکز تا بفهموننت؟»

من مادر مادر می‌گفتم،که مربی ورزش نگاهی به مدیر کرد. دو تایی من را گرفتند که بلند کنند.

اما زورشان نرسید. فریاد می‌زدم. نگهبان مرا نگاه می‌کرد. تیزی نگاهش را حس می‌کردم.

اسلحه‌ی روی کمرش یادم انداخت که اینجا خانه‌ی من نیست. چقدر دلم خانه می‌خواست.

دوباره مادرم را صدا زدم. نگهبان مانتوام را ازپشت گرفت و روی زمین کشید، مثل سطل چرخدار.

«من فقط گرسنمه. شما باید حق من رو بدید. »

خانم دلاوری گفت:«ببر بندازش توی توالت ته باغ. در رو از پشت ببند. خودش ساکت می‌شه.»

برشی از داستان

شکیلا را از فروشگاه انتشارات ستاره جاوید تهیه کنید

ادامه مطلب

رابعه بلخی

رابعه بلخی اولین شاعره زبان فارسی و هم دوره با رودکی است. جریان عشق رابعه و مرگش از تراژیکترین داستان های عاشقانه در جهان است.رابعه بلخی در سرودن شعر و هنرنقاشی بسیار توانمند بوده است.

ادامه مطلب

برگزاری نمایشگاه مجازی به ویژه درعرصه فرهنگی می‌تواند رونق دوباره به بازار نشر کتاب بدهد.و همچنین درمقابل از هزینه‌های مربوط به چاپ، فروش و برپایی غرفه‌های کتاب کم کند.

ادامه مطلب

ادامه مطلب

عباس عابد ساوجی، فرزند اسماعیل در سال ۱۳۳۳ در بخش خرقان ساوه، چشم به جهان گشود. وی به عنوان پزشکیار ارتش، به مدت هشت سال در جبهه های دفاع مقدس  خدمت کرد .و

ادامه مطلب

به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، مراسم رونمایی از کتاب «روزی که شهید شدم»،

با حضور جمعی از همکاران و همرزمان شهید حسن زاده نمین، مدیر و اعضای انتشارات روایت فتح

و همچنین اهالی کتاب و رسانه در محل پایگاه خبری تحلیلی مشرق برگزار شد.

ادامه مطلب

ابوالقاسم وردیانی در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان درباره کتاب‌هایی که از شهدا نوشته می‌شود گفت:

ادامه مطلب

دوازدهم دیماه کتاب در ساحل به دنبالت می گشتم اثر خانم سارا قبادلو

با حضور اعضای انجمن حفظ آثار و با حضور تعداد کثیری از علاقمندان

و خانواده بزرگ موسسه خیریه امام رضا (ع )رونمایی شد.

ادامه مطلب

مراسم رو نمایی از کتاب ماه و ماهان اثر نوجوان فرهیخته حدیث تیر ماهی

انجمن ادبی فرزانگان سرای شمس واقع در مجیدیه با حضور جمعی از ادبا

و اهل فرهنگ و ادب شرق و غرب تهران برگزار شد

ادامه مطلب

محمد جوان‏بخت در ۵ فروردین ۱۳۶۷ در شیراز به دنیا آمد.

او تا مقطع کارشناسی ارشد تحصیلات خود را در شیراز ادامه داد و برای دوره دکتری راهی اصفهان شد.

ادامه مطلب